Dobra wiadomość jest taka, że udało mi się schudnąć pół kilo. Zła jest taka, że to ciągle trochę zbyt mało, by zmieścić się w sukienkę. A wesele już w piątek. 

Jest niedziela 9 rano. Po tym jak dziecko obudziło się po 6, pobawiło i zjadło mam wreszcie dłuższą chwilę dla siebie. Czasu starczyło nie tylko na prysznic, ale nawet na suszenie włosów, przygotowanie śniadania i zmierzenie sukienki. Ta zaś prezentuje się lepiej niż ostatnio, niemniej jednak dziś mierzyłam ją na prawie pusty żołądek. Gdyby nie karmienie piersią mogłabym sobie zafundować jednodniową głodówkę, a tak trzeba schudnąć bardziej mozolnymi sposobami.

Przez cały tydzień, dzień w dzień, waga jak zaklęta pokazywała dokładnie tą samą wagę: 57,1. Konsekwencja godna podziwu. Dopiero dziś coś drgnęło i waga spadła do magicznego 56,6 – i chociaż ta wartość już niedługo pewnie zacznie grać mi na nerwy, to w pierwszej chwili każde przejście do następnego kilograma wywołuje u mnie ogromną euforię. Zasłużoną, bo im bliżej wymarzonej wagi, tym walka o każdy kilogram jest trudniejsza.

Tydzień temu minęły dokładnie trzy miesiące od rozwiązania. To idealny moment, by rozpocząć ćwiczenia takie jak brzuszki, które nie są wskazane wcześniej u kobiet po cesarce. Wystarczyło kilka dziesiątek tych prostych ćwiczeń, bym poczuła się niczym młoda bogini o jędrnej skórze i mięśniach z żelaza, mimo że całkowicie zdaję sobie sprawę, jak w rzeczywistości niewielki wpływ miały na mnie i mój wygląd. Zakwasy podczas kolejnej serii na drugi dzień były jak powrót dawno niewidzianego przyjaciela i sprawiły, że poczułam się jeszcze bardziej fit.

Niestety, właśnie gdy zaczynałam się czuć jak najlepszy sportowiec w kraju, dopadło mnie przeziębienie, a robienie brzuszków z cieknącym nosem nie należy do najprzyjemniejszych, zaufajcie mi. Ćwiczenia więc wypadło przerwać i teraz mogę jedynie mieć nadzieję, że na wesele nie pójdę z zaczerwienionym od smarkania nosem.

To zresztą nie jedyny problem związany z weselem, jeżeli mam być szczera. Nasz cudowny plan zakładał, że w czasie uroczystości małego na spacer zabierze babcia, a my w tym czasie spokojnie zjemy obiad, przypatrzymy się pierwszemu tańcowi, ba, może sami nawet uderzymy na parkiet. Ten plan ma jednak dwa trudne do zrealizowania założenia: po pierwsze, dziecko musi współpracować i grzecznie spać, a po drugie, co teraz wydaje się być prawie niemożliwe, pogoda musi sprzyjać, bo dwu – trzy godzinny spacer podczas ulewy nie wchodzi raczej w grę.

Ale dość już o problemach. W minionym tygodniu zaczęłam przykładać znacznie większą uwagę do drugiego śniadania, które zjadam zawsze w czasie spaceru z dzieckiem. Pokrojone jabłuszko lub brzoskwinia, najlepiej w towarzystwie batonika muesli (no dobra, raczej dwóch lub trzech) sprawiają, że aż chce się chodzić, a moje myśli nie krążą wokół zapytania: co zjeść oraz gdzie to kupić? Myślę, że to właśnie one pozwoliły mi zgubić wspomniane pół kilograma. Plan na przyszły tydzień jest więc prosty – powrót do ćwiczeń, ścisłe przestrzeganie diety, zdrowe drugie śniadania oraz, oczywiście, codzienne stawanie na wadze. Może się uda.